گشنیز به عنوان یکی از گیاهان سنتی و پرخاصیت، دارای ویژگی‌های خاصی است. شاید این سوال برایتان پیش بیاید که طبع بذر گشنیز سرد است یا گرم؟ بذر گشنیز همانند خود گشنیز، طبع سرد و خشکی دارد و برای افرادی با طبیعت سرد مناسب نیست. اما دارچین و سکنجبین به عنوان دو مصلح و بهبود دهنده‌های مزاج گشنیز و تخم گشنیز شناخته می‌شوند.
استفاده از آب تخم گشنیز به همراه شکر برای افرادی که دچار لاغری مفرط هستند بسیار مناسب است، زیرا اشتها آور است و به سبب این خاصیت می‌تواند گرسنگی را افزایش دهد. تخم گشنیز به عنوان یک گیاه ضدتشنگی نیز استفاده می‌شود. در واقع، کشف این خاصیت به 150 سال قبل از میلاد مسیح باز می‌گردد، زمانی که این گیاه برای اولین بار در مصر کشت شد. در آن زمان، به دلیل عدم پیشرفت قابل توجه علم پزشکی و نبود داروهای ضددردهای موثر، از گشنیز برای تسکین و آرامش بخشی به بیماران استفاده می‌شد. در واقع، این موضوع در کتاب شفا ابن سینا نیز ذکر شده است.
طبع بذر گشنیز
سبزی و بذر گشنیز دارای طعمی بسیار خوشایند و مفید هستند و طبع بذر گشنیز نیز سرد و خشک است. گشنیز حاوی ویتامین‌های A و C است و دارای مواد معدنی از جمله کلسیم، منیزیم، پتاسیم و آهن است. این گیاه به هضم غذا کمک بسیاری می‌کند و دارای خواصی مانند درمان سوء هاضمه، حفظ سلامت کبد و کاهش نفخ است.
به دلیل طبع سرد و خشک بذر گشنیز، می‌توان آن را با مواد دیگری مانند عسل، توت، کشمش، انجیر، خرما، دارچین، زنجبیل، زیره و تخم ریحان ترکیب کرده و مصرف کرد. برای افرادی که تمایلی به مصرف گوشت ندارند، می‌توان غذاهایی مانند جوانه گندم، آش جو، هویج فرنگی پخته، آلو اسفناج و کدو تنبل را در نظر گرفت. این غذاها نیز به تعادل طبیعت این افراد کمک می‌کنند.
مزاج بذر گشنیز
بذر گشنیز، همانطور که بسیاری از افراد به دنبال جواب آن هستند، طبع سردی دارد. تاریخچه پرورش و استفاده از بذر گشنیز به دوران باستان مصر و هند برمی‌گردد. در هند، زمانی که ادعیه و اوراد خود را برای خدایان خواندند، از بذر گشنیز استفاده می‌کردند، زیرا باور داشتند که آن سبب سبکی روح و جسم می‌شود. در مقبره‌های فراعنه مصری، تخم گشنیز را در کنار مومیایی‌شده‌ها پیدا می‌کردند، که این نشان می‌دهد که در فرهنگ مصر، تخم گشنیز مقدس بوده است.
بقراط حکیم در یونان باستان، گشنیز را برای بیماران خود تجویز می‌کرد؛ زیرا اعتقاد داشت که گشنیز بسیار مؤثر در درمان تشنج، صرع و دردهای جراحی و زایمان است و حتی می‌تواند منجر به بیهوشی شود. زکریای رازی، پزشک و دانشمند ایرانی، گشنیز را برای آرام کردن سردردها و رفع مستی تجویز می‌کرد و به این نتیجه رسید که گشنیز می‌تواند ضعف جنسی را برطرف کند.
در طول جنگ‌های صلیبی بین سال‌های 1095 تا 1291 میلادی، صلیبیان اروپای غربی پس از زخمی شدن سربازان خود یا قطع عضو آن‌ها، مخلوطی از گشنیز له شده و پودر تخم گشنیز را روی زخم‌های سربازانشان قرار می‌دادند؛ این درمان بعدها به اروپای شرقی، به خصوص امپراطوری روم شرقی، منتقل شد. در قرن بیستم میلادی، پزشکان در نهایت متوجه شدند که مصرف بیش از حد گشنیز باعث خستگی شدید، بی‌خوابی و کاهش تمرکز می‌شود؛ بنابراین، استفاده از آن باید با تجویز پزشک انجام شود.
بذر گشنیز؛ بهبود اختلالات گوارشی، رفع نفخ شکم
بذر گشنیز یک نوع بذر سبزیجات است که از گیاه گشنیز به صورت خشک و رسیده به دست می‌آید، و رنگ آن کرمی است. این بذر به عنوان یک ادویه از دانه‌های گرد و قهوه‌ای رنگ گیاه گشنیز به دست می‌آید و از خانواده جعفری است. این دانه به نام‌های مختلفی در سراسر جهان شناخته می‌شود، مانند «دانیا» یا «جعفری چینی».
همچنین، بذر گشنیز یکی از عناصر پرکاربرد در ترکیب ادویه‌های آفریقایی مانند بربر اتیوپی و دوکا مصریا است. این بذر معمولاً در چاشنی‌های آسیای جنوب شرقی، اسپانیایی، آمریکای مرکزی و جنوبی نیز استفاده می‌شود. قدمت بذر گشنیز به 5000 سال قبل از میلاد مسیح برمی‌گردد و در مصر و هند باستان تولید می‌شد. اما از هزار سال قبل، این دانه خوشبو به آسیا و شرق اروپا صادر می‌شود. در سال 1670، بریتانیایی‌ها این محصول را به آمریکا معرفی کردند.
بدون دیدگاه